Angst, het doet ons beven.
Het staat in de weg van alles wat we juist zo graag willen.
Angst laat ons het liefst hard wegrennen en nooit meer omkijken.
Angst kleeft aan ons vast en volgt ons waar we gaan.
Ik zag het dit weekend nog gebeuren, recht voor mijn ogen.
Angst verkleed als donderende woede en bliksem met grote druppels tranen. Hakken in het zand.
Machteloos stond ik er een moment bij. Ik voelde angst ook aan mij trekken. Mijn hart in het verzet, krakend.
Bijna ging ik kopje onder, tot die ene golf me weer omhoog duwde en adem liet halen.
Eén heldere ‘nee’ wat alles wat nodig was. NEE angst! Ik ga niet met jou mee. Ik vlucht niet meer.
Ik kijk je aan. Ik laat je los. Jij gaat. En ik ga.
Ieder ons eigen weg.
Verbinding
Vorige week postte ik deze tekst over angst en wat angst (met mij) doet op Instagram en Facebook. Ik schreef het op mijn manier: intuïtief en gevoelsmatig. Daar komt dan een tekst uit, die niet hap snap meteen met het hoofd, de ratio, te begrijpen is. Het doet een appèl op gevoel en het zielsdeel van de lezer, oftewel van jou! Iets in mij, bewoog me om die tekst te schrijven en iets beweegt me nu, om er hier nog wat dieper op in te gaan. Wat me precies beweegt is de verbinding tussen onszelf en ieder ander. Een verbinding van ontelbaar onzichtbare lijntjes, waarmee we elkaar voortdurend raken, aanraken, inspireren en beïnvloeden.
Informatie en realiteit
Het verhaal achter de tekst, is het verhaal van mijn jongste dochter en de angst die haar vanuit het ogenschijnlijke niets ineens in zijn greep kreeg. Ik stond erbij en keek ernaar. Zag het gebeuren, onmachtig om iets te doen. Onmachtig omdat haar angst voor een ogenblik ook mijn angst werd. Dit is hoe verbinding werkt. We zijn allemaal open kanalen, voortdurend bezig met het zenden en ontvangen van informatie. We bouwen onze wereld op, op basis van die informatie. Een glas wordt pas een glas als de juiste informatie ons brein bereikt, dat wat we zien en voelen voldoet aan onze maatstaf voor een glas. Zonder die informatie is er niets, geen vorm, alleen vormloze energie. Onze realiteit is energie, omgezet in informatie die we vervolgens met ons brein in een bepaald hokje stoppen zodat we het betekenis kunnen geven. Dit werkt meestal prima, we varen er wel bij als je kijkt naar onze maatschappij. Toch zit er een addertje onder het gras. Het merendeel van het proces dat plaatsvindt, verloopt onbewust. Kortom, dat we een glas een glas vinden, daar staan we niet meer bij stil. Het is zo, een feit. Toch kun je jezelf hierbij afvragen of dit wel echt zo is. Is het glas dat jij ziet, hetzelfde als wat ik zie? Pas als je je bewustzijn verruimd en je jezelf dit soort vragen gaat stellen, merk je dat niet alles zo vanzelfsprekend is als het lijkt of altijd heeft geleken. Dat er meer lagen zijn om naar te kijken dan alleen de bovenste, meest zichtbare laag.
Hier en nu, daar en dan
Terug naar het verhaal van mijn dochter en hoe haar angst voor een ogenblik ook mijn angst werd. Dit gebeurde in een moment van onbewustheid. Haar angst, haar paniek, haar schreeuw om veiligheid gooide mij terug in de tijd. Terug naar mijn eigen kindertijd, naar een gebeurtenis waarbij ik zelf veel angst en onveiligheid heb ervaren. Ik voelde opnieuw mijn eigen oude angst in me omhoog borrelen, vanuit mijn tenen, beklemmend in mijn buik. Alles verkrampend rondom mijn hart. Vechtend van buiten met mijn dochter om haar te kalmeren, vechtend van binnen om mezelf te bevrijden uit mijn eigen kramp. Eén moment sloot ik mijn ogen, één moment maar, haalde ik diep adem. Dat ene moment veranderde alles. Want in dat ene moment kwam ik direct terug in het hier en nu, volledig bewust van wat er gaande was. De kramp was weg, geen beklemming meer. Ik had ‘nee’ gezegd tegen angst en angst verdween als sneeuw voor de zon. Ik keek naar mijn dochter, zag hoe angst haar nog wel vasthield. Kalm en liefdevol sprak ik haar toe, gaf haar een keuze, moedigde haar aan en liet haar los. Zij mag leren om zelf ‘nee’ tegen angst te zeggen. Zij mag haar eigen weg gaan.
Verstrengelde emoties
Wat ik met dit verhaal duidelijk wil maken, is dat we elkaar zo vaak onnodig in de greep houden, door het verstrengelen van emoties. Zo vaak pikken we onbewust en onbedoeld de energie en emotie van een ander op en maken het die van onszelf, ook onbewust. Andersom gebeurt dit net zo veel. Dan schrijven we onze irritatie, ons verdriet en onze pijn toe aan anderen, terwijl het een oud zeer is dat losgemaakt wordt in het hier en nu door de ander. De ander is je spiegel. Het is aan ons om te zien en verantwoordelijkheid te nemen voor wat van onszelf is. Om liefdevol te leren begrenzen.
Reflectiemoment
De volgende keer dat je je irriteert aan iemand, je je zorgen maakt, bang of verdrietig voelt of een andere sterke emotie ervaart, vraag jezelf dan eens af: Wat wordt er nu in me geraakt? Hoe voelt dit en waar voel ik het precies? Wat hiervan is van mij en wat is van de ander? Wat vertelt dit me over mezelf en wat vertelt het me over de ander?
Bewustzijn verruimen
Door op deze manier te reflecteren werk je aan het verruimen van je bewustzijn. Je staat een moment stil bij wat er gebeurd en legt een verbinding tussen het ‘hier en nu’ van wat er is en het ‘daar en dan’ van wat er ooit was. Je ontdekt wat van jou is en welke boodschap het voor je draagt, waar je nog in mag groeien. Deze werkwijze is een veel gebruikte, effectieve methode binnen coaching. Ik werk er graag mee tijdens de sessies die ik doe met coachees. Wil je het zelf ook eens ervaren en werken aan een ruimer bewustzijn, maak dan een afspraak voor een vrijblijvende kennismaking. Ik heb nog ruimte voor een paar nieuwe coachees tot aan de zomervakantie. Je bent van harte welkom!
Vul het contactformulier in, bel of app me op +31 6 28 10 25 24 of stuur een mail naar rosalie@ziecoaching.nl
Liefs,
Rosalie