Meer dan tien jaar geleden liep ik door de Samaria Kloof op het Griekse eiland Kreta. Ik voelde me klein en nietig. Er niet toe doende in verhouding tot de immens hoge muren van ondoordringbaar steen. Gedachten schoten door me heen: wie ben ik nou dat ik hier loop, wat voeg ik nou toe met wat ik doe en waarom ben ik hier? Het voelde benauwend, verstikkend zelfs bijna en toch herinner ik me dat ik mijn ogen uitkeek van verwondering en ergens binnenin me een warm gevoel ontdekte. Op een rare manier die ik destijds niet kon verklaren, voelde ik me één met wat er om me heen te zien was.
F*uck die onzekerheid?!?
Aan deze scene hierboven heb ik sindsdien nauwelijks meer gedacht of aandacht gegeven. Tot vanochtend. Eergister ging ik met een grote groep vrouwen uit mijn dorp naar een voorstelling in ons lokale cultureel centrum. Een gezamenlijke vriendin had ons bij elkaar gebracht voor een avondje uit. Van al deze vrouwen waren er twee uit mijn vriendinnencirkel, twee andere ken ik een beetje en de overige kende ik alleen van het schoolplein en af en toe groeten. In een rij slingerde we door het theater en vonden ons plekje in de zaal, allemaal naast elkaar. Op het podium Vreneli Stadelmaier, klaar voor haar F*ck die onzekerheid! Vreneli’s verhaal was, zoals ze zelf ook al liet weten, kort door de bocht. Ze tipte zaken als het imposter syndrome, vecht en vlucht gedrag, invloed van hormonen, werking van de hersenen en de vele ‘papagaaien op onze schouders’ aan. Herkenbare dingen. De verdieping hiervan, was dan ook aan onszelf. Na afloop dronken we nog wat. De groep was inmiddels in wat kleinere groepjes verdeeld en de gesprekken kwamen op gang en gingen zelfs de dag erna via mailwisseling nog door. Ineens zag ik mezelf weer staan, in die smalle kloof met haar hoge witte muren om me heen. Ik voelde weer precies wat ik destijds allemaal voelde. Met één essentieel verschil: ik begreep dit keer wél waarom ik hier was.
Verbonden zijn
Onzekerheid is altijd deel van mij geweest en misschien zal het dat altijd wel blijven ook. Onzekerheid heeft lang aangevoeld als zwakte, als iets negatiefs in mij. Ik werd door anderen vaak weggezet als verlegen, onzichtbaar, te bescheiden, stil, te zacht, te kwetsbaar. En het stomme is, dat ik me door al die etiketten ook heel veel jaren zelf zo heb gezien en me daar naar heb gedragen. Klein en nietig. En ineens, tussen al die mooie, intelligente, stoere vrouwen naar wie ik opkeek, net zoals ik ooit opkeek naar de muren van de Samaria Kloof, voelde ik weer die eenwording. Een gevoel van verbondenheid, van gedeeld verdriet om te mogen zijn zoals we zijn, onszelf te laten zien zoals we zijn en te ervaren dat we goed genoeg zijn, zoals we zijn.
Dat is kracht!
Ik wil onzekerheid niet f*ucken. Ik wil onzekerheid omarmen! Het vertelt mij iets, iets waar ik naar mag kijken, iets wat mag helen en waar ik van mag groeien. Ik ben hier, ik loop hier, ik doe ertoe en ik voeg iets toe, simpelweg door te zijn wie ik ben en mezelf te laten zien en horen zoals ik ben. Dat is geen zwakte, dat is kracht. En die kracht deel ik met jou.
Dankjewel Vreneli voor de aanzet en dankjewel vrouwen voor deze mooie diepgang.
Liefs,
Rosalie